Rozszumialy sie wierzby placzace; Święta (Radio Edit) Wierzę w anioły (Remix Gregoir Cruz) ft. Gregoir Cruz; Pechowy dzień
Rozszumiały się wierzby płaczące, Rozpłakała się dziewczyna w głos, Od łez oczy podniosła błyszczące. Na żołnierski, na twardy życia los. Od łez oczy podniosła błyszczące. Na żołnierski, na twardy życia los. Błoto, deszcz czy słoneczna spiekota, Wszędzie słychać miarowy, równy krok. To maszeruje dziś leśna piechota,
Accordi per ROZSZUMIALY SIE WIERZBY PŁACZACE - z TEKSTEM - PATRIOTYCZNE - LESZEK ORKISZ SPIEWA.divx.: Am, E, Dm. Chordify è la tua piattaforma n. 1 per gli accordi.
cash. Tekst piosenki: Rozszumiały się wierzby płaczące, Rozpłakała się dziewczyna w głos, Od łez oczy podniosła błyszczące, Na żołnierski, na twardy życia los. Nie szumcie, wierzby, nam, Żalu, co serce rwie, Nie płacz, dziewczyno ma, Bo w partyzantce nie jest źle. Do tańca grają nam Granaty, wisów szczęk, Śmierć kosi niby łan, Lecz my nie znamy, co to lęk. Czy to deszcz czy słoneczna spiekota, Wszędzie słychać miarowy, równy krok, To na bój idzie leśna piechota, Śpiew na ustach , spokojna twarz i wzrok Nie szumcie, wierzby.... I choć droga się nasza nie kończy, Choć nie wiemy, gdzie wędrówki kres, Ale pewni jesteśmy zwycięstwa, Bo przelano już tyle krwi i łez. Nie szumcie, wierzby....
- Słowa: Rozszumiały się wierzby płaczące, Rozpłakała się dziewczyna w głos, Od łez oczy podniosła błyszczące, Na żołnierski, na twardy życia los. Nie szumcie, wierzby, nam, Żalu, co serce rwie, Nie płacz, dziewczyno ma, Bo w partyzantce nie jest źle. Do tańca grają nam Granaty, wisów szczęk, Śmierć kosi niby łan, Lecz my nie znamy, co to lęk. Błoto, deszcz czy słoneczna spiekota, Wszędzie słychać miarowy, równy krok, To maszeruje leśna piechota, Śpiew na ustach, spokojna twarz, twardy wzrok. Nie szumcie, wierzby.... I choć droga się nasza nie kończy, Choć nie wiemy, gdzie wędrówki kres, Ale pewni jesteśmy zwycięstwa, Bo przelano już tyle krwi i łez. Nie szumcie, wierzby.... Katalog tekstów piosenek ABCDEFGHIJKLMNOPRSŚTUVWYZ Ogólnie: 1584 adwentowe (40)kolędy i pastorałki (215)wielkopostne (164)wielkanocne (36)dziecięce (201)patriotyczne (18)religijne (483)turystyczne (337)ludowe (19)biesiadne (1)z filmów (9)hity (39)powstańcze (22) Pan Samochodzik - Spoko LokoKubeczek - Spoko LokoTańce połamańce - Spoko LokoNasze podwórko - Spoko LokoMały domek - Spoko LokoChłopcy silni jak stalTen jeden wers - EkipaSzlafroki - Ekipa ft. Janusz WalczukDobry Mood - EkipaNa zajawce - EkipaJa to tak czuje - Ekipa ft. - EkipaZaebiście - Ekipa ft. QryZygzak - Ekipa ft. JacuśLitania do Najdroższej Krwi Chrystusa PanaKoronka do Miłosierdzia BożegoI wanna be your slave - ManeskinDisney - KizoNapad na bank - Ekipa ft. RoxieKiss Cam - Mata
"Rozszumiały się wierzby płaczące..." Niewiele jest chyba drzew tak łatwo rozpoznawalnych jak wierzby - i te płaczące, i te okaleczone, pozbawione korony, tkwiące nieruchomo na poboczach błotnistych wiejskich dróg. A przecież, jeżeli tylko pozwolimy wierzbie na swobodny wzrost w dogodnym dla siebie - wilgotnym i łęgowym - środowisku, to może ona osiągnąć nawet 25 m wysokości, a jej życie trwać będzie przez ponad sto lat. Taki właśnie wspaniały okaz wierzbyodnaleźć można w Krakowie przy zbiegu ulic Zarzecze i Przybyszewskiego. Niegdyś płynęła tędy niewielka rzeczka Młynówka, której dawne koryto wyznacza niedawno ukończona spacerowa aleja biegnąca od osiedla Widok, obok Akademii Pedagogicznej, aż do terenów leżących za aleją Kijowską. Warto wybrać się tam na spacer i dłużej przystanąć obok wspomnianej wierzby, której rozmiary są rzeczywiście imponujące: wysokość około 20 m, a pień są w stanie objąć cztery dorosłe osoby. Potężne konary, na których rozwijają się równie imponujące żółte grzyby, i dziuplasty pień, u którego podstawy znajdowały się komory (obecnie zasypane ziemią), w których bawiły się dzieci. Wierzba przetrwała wiele kataklizmów, nawet podpalenie, a okoliczni mieszkańcy nazywają ją Bartek. Najstarsi mieszkańcy Zarzecza twierdzą, że kiedy byli mali, wierzba była już starym drzewem. Tak więc liczy sobie na pewno ponad 100 lat, a czy 120 czy 140 to już trudno czym "płaczą" wierzby? Te wiejskie z pewnością z powodu ciągłego okaleczania - obcinania konarów, bo trzeba wiedzieć, że wierzbowe drewno było cenionym opałem, a najlepiej wypieczone i najbardziej rumiane bochenki chleba otrzymywano z pieców opalanych tym właśnie drewnem. A może, jak pisze Maria Ziółkowska, wierzby płaczą nad swoim losem, bo jak głosi legenda - wierzba to... niezwykle płodna kobieta o imieniu Blinda, którą zazdrosna matka ziemia najpierw unieruchomiła w grząskim podłożu, a następnie zamieniła w drzewo. Drzewo, będące ostatnią deską ratunku dla przyszłych matek będących - jakbyśmy to dzisiaj powiedzieli - w niechcianej ciąży. Wystarczyło kilka zaklęć, a zaślubiny z drzewem stawały się faktem i nowo narodzonego dziecka nikt już nie mógł nazwać bękartem. Czczono także wierzby w inny sposób, zawieszając na nich kolorowe ozdoby. Ponoć zwyczaj ten uchował się na Litwie aż do początków XIX w. Wierzono także, że w dziuplastych (dudławych) pniach wierzb mieszkały diabły wyginające dyszle i sprowadzające woźniców na o diabłachnikt nie pamięta, a wierzby wykorzystuje się w zupełnie innych celach - w wikliniarstwie czy w biologicznym oczyszczaniu podłoża. W spróchniałych pniach rozwijają się co najwyżej larwy wonnicy piżmówki, pięknego chrząszcza z rodziny kózkowatych czy trociniarki czerwicy, jednego z naszych największych motyli. Na liściach tworzą czerwone galasy zielone larwy naroślarza iwowca. W połamanych, zmurszałych wierzbach rosnących w podmokłym terenie wzdłuż torów kolejowych w Mydlnikach gnieździ się wiele ptaków, dla których stare drzewa są wygodnym schronieniem. Wierzba to obok dębu najbardziej polskie z drzew - ale kruche, delikatne, wdzięcznie uginające się w podmuchach wiatru - można rzec, kobiece. Srebrzysta zieleń liści, szum "spływających z nieba" gałęzi, spokój - którego zazna każdy, kto choćby przez chwilę usiądzie w cieniu tego drzewa... Tekst i fot. Kazimierz Wiech Mieszkał diabeł przed laty w wierzbie rosochatej, starej, suchej, dziuplastej, na rozstajnych drogach, straszył konie, woźniców, dyszle wozów łamał, i spotkanych wędrowców wodził na manowce... Pełna czarów lub zwykła i swojska - jest wierzba od wieków nieodmiennie wpisana w nasz pejzaż. Dziś, w wierzbie nic nie straszy, nie czyni hałasów, bo diabeł zmienił lokum idąc z duchem czasu... Alicja ZiĘba
rozszumialy sie wierzby placzace slowa
